"Açılışta amca balkonda bekliyor. Bekleme hissini verelim. Uzun uzun sağa sola baksın. Bu aynı zamanda beklemenin de hikayesi"
Girişimi tanıdım blog taslaklarında. Heyecanla o ana gittim. Muratla çektiğimiz filme son gelmiş aklıma. Hemen burayı açmışım yazmışım demek. Bu, filmin son sahnesiydi ve biz henüz o son sahneyi çekemedik. Bazen neden bu kadar zor anlamıyorum?
Bazı blog taslaklarında şu an nerede olduğunu bilmediğim hisler aşırı karamsar ve sert geliyor. O zaman neden böyle düşünmüş olabileceğimi anlamaya çalışıyorum. Olayları sıraya koyuyorum. Bazen yetmiyor takvim açıp günü gününe bakıyorum. Bazı şeyleri daha hızlı anlamama yardımcı oluyor burada sayılar. Sözelciler iyi bilir bu hissi. Öyle inişli çıkışlı bir grafiğim var ki. Çünkü en az üç yerimden bıçaklıyorlar bazen. Ama yine de yüzüme gülümsemem oturtup bir elimle kendime tampon yapa yapa dik yürümekten başka bir şey gelmiyor aklıma.
Yine birçok yazı taslak halde. Dağınık. Ama merak etmeyeyim muazzam bir düşünme mesaisiyle hepsini halledebilirim bence.