Aslında bu konuya gelmeyeyim diyorum ama hep geliyorum. Aklıma gelir gibi olduğunda hemen kendi içimde konuyu değişiyorum. Az önce hiç gereği yokken birden kalkıp cilt bakımı yapmaya başladım. Önce bi mükemmel temizledim. Tonik sürdüm hemen bebek gibi oldu. Üstüne serum sürdüm, ipeksi oldu. Nemlendirici sürmedim çünkü o kremi tam olarak sevemedim. Böyle sever gibi olduğum bi tatlı heyecanlandığım anlar oluyor ama sonra mutlaka yine bi şey oluyor ve içimden bir ses bana bu nemlendiriciye bir daha dokunmamamı söylüyor. Ve ben kararsızım. Bazen çok üzülecekmişim çok pişman olacakmışım gibi geliyor, moralim bozuluyor. Hayatımın birdahakalbimikıramayacaksınız döneminde olduğum için, beni azıcık üzecek gibi olan her şeyden kaçıyorum. O duyguya feda edilecek bir saatim bile yok benim. Bakalım nemlendirici cephesinde bir şeyler olacak mı?
Yakınımdaki herkese bir şekilde kızgınım, öfkeliyim, gerginim. Aramıyorum, cevap da vermiyorum. Ben bu raddeye kolay gelmedim. Sadece benim de kalbimin kırılabileceğini düşünseniz keşke. Beni düşünmediğinizi, beni anlamadığınızı ve en önemlisi kendimi değersiz gibi hissettirdiğiniz için öfkeliyim size. Elbette kendimi değersiz hissettiğim yerde durmayacağım. Çünkü zaten değerliyim. Kendime kastım mı var?