Köpek gibi çalıştığım günlerden sadece birisi daha. Daha önce yazdım mı bilmiyorum ama yavaş yavaş geçtiğine şahit olmak aşırı güzel bir şey. Belki de sadece bu dönem için öyle geliyordur. Anlamıyorum bazen.
Ben yastan bir türlü çıkamayınca, üstüne bir de hipertansiyon teşhisi alınca bu gidişe bir dur demek lazımdı. Demek ki bir şeyler eksikti ve ben buna direkt iki yıldır severek bayılarak kullandığım beni vakti zamanında kör kuyulardan almış ilacımı değiştirip yeni ilaca başladım. Zaten o ilaç da tansiyon tetiklebileceğinden bence doğru karar oldu. Neyse ama verdiği ilacı da normalde pek yazmadığını ama bana mecburen yazacağını da söyledi, bir nevi hipokrat iç rahatlatması olabilir mi? Bilmiyoru. "Ama n'apim kızın ihityacı vardı" diyecektir bence daha sonradan. İşte o ilacı yazarken de bana dedi ki, "Mani dönem tetikleyebilir, lütfen bize bilgi verin ilacı keselim" dedi. Diğer ilacı yazarken de böyle bi' tehlikemiz vardı o zaman da şey demişti, "Siz o dönemi seviyorsunuz ama ciddi olabilir, arayın" Hipomani dönemine girip azıcık dağıtmıştım mesela o aralarda. Sonra dengemi buldum. Tarih tekerrür ediyor. Ben tam da psikiyatrımın korktuğu gibi hipomaniye doğru yürüyor korkmuyorum. Aksine bundan da tatlı bi' keyif alıyorum. Söylemek istediği şey de tam olarak buydu. Ama nasıl sevmeyeyim içim fokurduyor. Göğüs kafesimin içinde bazen de karnımda hissediyorum. Bi' de çok hipomani dansı annecim.