Merve'nin bugün kendisine aldığı "Hayatı Yeniden Keşfedin" diye bi' kitap duruyor masamda. Şöyle bi' karıştırıp, "Hmm güzel bişiye benziyo" dememin üzerinden de yarım saat falan geçmiştir.
Son 1.5 ayın neredeyse tamamını yazlıkta geçirdikten sonra şehre kısa süreli kesin dönüş yaptık. Umarım geri dönmeyi unutmayız ve kısa sürede yeniden oradaki hayatımıza kaldığımız yerden devam edebiliriz. Pencereyi açıp karşımda, denizin kenarında beyaz at gördüğümde yaşadığım o heyecan, köpeklerimiz Gece ve Siyah'ın kalbimi yumuşacık yapan, ruhuma aşırı iyi gelen sevgisi, etrafımda istediğim her an sarılabildiğim veya aniden gelip bana sarılan insanların varlılığı, geceleri ayağımda ev terliklerimle yıldızların altında dans ederken ağaçlardan yayılan çam kokusunu derrin deriiiin içime çekmek ve daha bir sürü küçük şükür dolu an sayesinde ayakta kalabiliyorum. O yüzden en çok benim dönmem lazım.
Son 10 yılın en sakin birkaç ayını geçiriyorum. Daha fazlası olduğun gerçeğiyle yüzleşmek biraz tatları kaçırsa da yeniden büyük hayaller kurmak ve aslında bunu yaparken kendimin, yeteneklerimin, birikimimin, profesyonelliğimin de farkına varıyorum. Kendime "Hayal ettiğin şeyi gerçekleştirmek için sana engel olan şey ne?" diye soruyorum ve dudağımda ince bi' tebessüm oluşuyor.
Yeni birtakım şeyleri, en keyifli haliyle öğreniyorum bu dönem. İçimi dinleyerek, beni neyin heyecanlandırdığını anlayarak geçtiği için bazı hisleri de yeniden keşfediyorum. Bu hislerin hepsi sanırım birleşince hayatın ta kendisi oluyor.
Bi' sabah yataktan kalktığım gibi adımlarımı hiçbir yöne çevirmeden, sadece kapıdaki kırmızı ev terliklerimi giymek için durarak bahçeye ulaştım. Ve o an keşfettim: "Evet, uyanmak istediğim hayat bu"