Az önce iki gündür ilaçlarımı düzgün içebildiğimi anladığımda 'Aferin bak kızım, içebiliyorsun işte. Söz ver kendine bundan sonra aksatmadan içeceksin bu ilaçların heppsini' dedim. Canım doktor sadece tek ilaca düşürdüğümüz medikal grafiğimizi zıplatarak aynı anda Abizol, Çitoles, Tegretol yazdı. ÇÜNKÜ DEPRESYONDAYMIŞIM. İki hafta önceki Ruh Sağlığı Hastanesi acilindeki doktor da mucizlerini her yerde övdüğüm Ativan piyasada yok diye, "Yoklukta Zanax da gider" deyip, kullanmaktan hep kaçındığım Zanax'ı yazdı. İtiraz edemedim. Çünkü zerre sakinleşmeden her defasında daha şiddetli ataklar geçiriyordum. Daha önce aynı anda bu kadar psikotik ilaç kuyusuna düştüm mü hatırlamıyorum ama olsaydı hatırlardım. Sanırım öyle bi derin depresyonmuş ki dört ilaçla ancak çıkıcaz buralardan da. Psikiyatrım o kadar emin değildi galiba, beni başka bir doktor arkadaşına yönlendirdi asfdgs. Yollarımız ayrıldı. Her şey için teşekkürler. Bazen yenilenmek gerekiyor bu konuda da.
Hayatımın cidden her cepherinden ayrı soyulduğu, yeni derisinin çıkmaya çalıştığı enteresan bi dönem. Daha önce böylesi kapsamlı bi' değişim yaşadım mı? Yoo. Evim, işim, sevgilim aniden değişti. Sonra tekrar değişti. Bambaşka bi' evrende buluyorum kendimi her sabah. Tamam, değişeceğini biliyordum. Tamam, değişirken sancıyacağını da biliyordum. Her boku da biliyordum sözde ama zaman zaman akışına bırakmayı başarsam da çoğu zaman ya panik ya da çökkün haldeydim. Her şeyden öte, yaşadığım her şey midemi o kadar bulandırdı ki. Vaktimi enerjimi aldılar yok yere. Bunun elbette bir bedeli yok, mesela o yorganı ısırarak ağladığım geceleri, acil serviste müşahede odasında tam sakinleştim sanılırken her bağıra bağıra ağlamaya başladığımda hemşerinin pıtı pıtı gelip daha serumuma daha fazla ilaç zerk ettiği anları elbette unutmayacağım. Daha çok zamana ihtiyacım var rayına sokmaya, rutinlerime sarılmaya. Ama geri planda otursun diye yapmam gereken işler birikiyor. Ya da ben sonucunda mutlaka ayrıntılarda boğuluyorum. Boğulmasam keşke.