*Bu yazı olağanüstü bir anda yazıldı.
Hayatı yaşamıyormuşçasına...
Nerden baksan berbat günler. İlaçların mı etkisi tartışılır ama bomboş bi' levha gibiyim. “İnsan zihni doğduğu an boş bir levha gibidir” diyen John Locke felsefesi Tabula Rasa gibi. Aynı günlerin tekrarını yaşıyor, ekstra hareket olarak epey birikmiş çöpleri atıp bakkaldan sigara+su almak dışında pek bi' şey yapmıyorum. Gerisi full rutine bağlamış şeylerle dolu. Ne yazık ki hiçbir yerinde üretmek denen şey yok. Gelen maillerden güzel haber yazabilirsem eğleniyorum sadece üretmek adına. Kendim haber üretememe sürecine girdim. Ne yapmam gerektiğini biliyorum ama yapamıyorum. Bir şekilde bu rutini kırmaktan korkuyorum içten içe. Çünkü kendimi mağdur hissediyorum. Ve kalbi kırık. Bu kırgınlık harekete geçmeme engel oluyor. Eskiden bana bunu yaptıran bir şey vardı ve şimdi o yok gibi düşünüyorum. Sanırım heyecan duymaktı. "Heyecanını kaybetmişsin" diyen Yalın gibi oldu ciddiyeti kaçtı buranın.